Ορισμός: 11 Λήμμα: 9 Με τον όρο σαολίν προσδιορίζουμε μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων. Τους ξέρουν όλο

  slang.gr ▼ Αρχική Νέα FAQ Οδηγίες Χρήσης RSS Χρήστες Παλαιάς Σχολής Έκδ. Τυχαία Πρόσφατα devon Top ▼ Ορισμοί Λήμματα Ορισμοί/Λήμματα Σχολιασμένα Με Media ▼ Πρόσφατα Top Άλλα ▼ Κουμπάκια Web Μάστορες Επικοινωνία
Ορισμός: 11 Λήμμα: 9 Με τον όρο σαολίν προσδιορίζουμε μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων. Τους ξέρουν όλοι, πολλές φορές και με διαφορετικά ονόματα, συνήθως με τον αδόκιμο, κοινό και πολύ ευρύ όρο εναλλακτικός . Ο σαολίν έχει σίγουρα ποδήλατο, σκύλο, τσίβες και piercing. Παίζει σίγουρα κάτι από τα παρακάτω: κορίνες, δάδες με φωτιά, μπαλάκια, ντιάμπολο. Παλιότερα ο σαολίν άκουγε Πυξ-Λαξ και Cure, σήμερα ακούει Θανάση Παπακωνσταντίνου και Manu Chao. Παλιότερα ο σαολίν ήθελε να μάθει Γαλλικά και είχε όνειρο να πάει στο Παρίσι. Σήμερα μαθαίνει Ισπανικά και πάει Εράσμους στην Βαρκελώνη. Είναι συνήθως αριστερών πεποιθήσεων, αλλά πολύ αόριστων και χωρίς να σκοτίζει πολύ το κεφάλι του. Παλαιότερος τόπος διακοπών: Αμοργός, Ικαρία. Τωρινός τόπος διακοπών: Σαμοθράκη, Φολέγανδρος.
1. - Ρε συ μας πιάνουν τον κώλο κάθε χρόνο στην Πάρο, ψήνεσαι να πάμε καμιά Φολέγανδρο φέτος; - Τι λε ρε μλκ; Εκεί είναι τίγκα σαολίν! 2. - Μαλάκα εγώ πιστεύω πως το Αιγάλεω και το Περιστέρι θα μπορούσαν να αποκτήσουν ποδηλατόδρομους, χώρους αστικού πρασίνου και τουλάχιστον μία Μπιενάλε. - Μάκη, βλέπω να σε κάνει η γκόμενα που γνώρισες στο Εράσμους να σε κάνει σαολίν!
Καταντά εκνευριστικό το σκάλωμα των αλτερνιάρηδων και λοιπών φρικιών με την Ισπανία, στο βαθμό που αγνοούν κάθε ιστορική προοπτική. Το σκάλωμα με την Ισπανία δεν είναι χτεσινό ούτε προχτεσινό, οφείλει να σχετικοποιηθεί και να ιστορικοποιηθεί, καθώς αποτελεί τρόπον τινά πάγιο χαρακτηριστικό πολλών ρομαντικών ή νεορομαντικών τάσεων. Πρώτοι οι γάλλοι Ρομαντικοί των αρχών του 19ου κατασκεύασαν την Ισπανία που τους ταίριαζε, προβάλλοντας πάνω της τα δικά τους κολλήματα και εμμονές, σπεύδουν να οικειοποιηθούν τον ισπανικό μύθο και κρατούν κυρίως από αυτόν τις αντιθέσεις: σοβαρότητα / αυστηρότητα - ευθυμία, βιαιότητα / ευγένεια, Καστίλη / Ανδαλουσία, ΔονΚιχώτης / Σάντσος, ραστώνη / ενεργητικότητα κλπ. Ρίχνουν ένα μάλλον οριενταλιστικό βλέμμα στην Ισπανία, ως μια χώρα μυστηριώδη και εξωτική. Τα κλισέ και οι κοινοί τόποι αφθονούν στα κείμενά τους: έρωτας αλα ισπανικά, πάθος, ζήλεια, σκληρότητα, θρησκεία, βία, ηρωισμός, τορεαδόρ και ταύροι, μοιραίες γυναίκες, Ιερά Εξέταση devon και φανατισμός των καλογέρων, μαύρες μαντίλες κλπ. Τότε είναι που επανανακαλύπτεται και η ζωγραφική μιας ισπανικής σχολής , της οποίας ιδρυτής είναι φυσικά ο Γκρέκο. Αργότερα θα έρθουν οι μοντερνιστές της Βαρκελώνης και ο Πικάσο, η αναρχοσυνδικαλιστική παράδοση, devon οι επαναστατικές περγαμηνές της Φουέντε Οβεχούνα, η παρωδία των θείων και πολλά ακόμη.
νομίζω ότι όλοι οι και καλά ψαγμένοι σήμερα απλώς επαναλαμβάνουν με κάποιον τρόπο (όπως τον περιγράφεις) την ιστορία των επιρροών κλπ, με λάθος, ελλιπή και αναποτελεσματικό ίσως τρόπο, απλώς γιατί δεν ξέρουν, δεν έμαθαν ποτέ, δεν τους διδάξαν ποτέ σωστά και το μόνο που μάθαν από τους γονείς τους και την πρόσφατη διανόηση είναι να βιώνουν ένα τεράστιο ταμπού devon σχετικά με όποιο πνευματικό προϊόν της Δύσης, με την εύκολη πρόφαση ότι η Δύση με όλ' αυτά κατέληξε μόνο και μόνο σε έναν χίτλερ και ένα ολοκαύτωμα, ένα μέρος της αλήθειας δηλαδή. Ολέθριο συμπέρασμα κκτγμ, το οποίο καπηλευόμενο και τον μοντερνισμό κάθε τι κλασικό κλπ. (Νομίζω ότι ο Ματίς ήταν αυτός που έκλεισε την σχολή του (ή παραιτήθηκε) επειδή συνειδητοποίησε ότι η τέχνη του, παρότι προϊόν μεγάλης εσωτερικής διαδρομής του, καταντούσε μια ευκολία για τον τεμπέλη καλλιτέχνη ο οποίος απλώς μιμούνταν το τελευταίο προϊόν αυτής της διαδρομής, το φαινομενικά εύκολο, το μοντέρνο). Από μία άποψη είναι αξιοπαρατήρητο το ότι παρά την ελλειπή παιδεία τους οι σημερινές γενιές αναγκάζονται, έστω και με αποτέλεσμα την ημιμάθεια, να αποδεχθούν με δική τους πια πρωτοβουλία (κι ας λέγεται μόδα αυτό) όσα απαρνήθηκε ο μεταπολεμικός κόσμος και οι γόνοι αυτών. devon Από μια άλλη άποψη χάθηκε πολύτιμος χρόνος στην εξέλιξη της δυτικής πνευματικής πορείας. Από μια τρίτη άποψη διάγουμε ένα απαραίτητο στάδιο.
παρόμοια φάση ήταν κ η κάργα αφαίρεση στη μουσική, νομίζω, που διήνυσε μια περίοδο ακρότητας με αυτήν την τάση. δεν έχω εντρυφήσει, αλλά νομίζω ότι αυτές οι τάσεις είναι θνησιγενείς, με την έννοια ότι το αποτέλεσμα, αποκομμένο από την διαδικασία devon που το γέννησε, είναι εύκολο, οπότε με δεδομένη την εμπορευματοποίηση της τέχνης κ τον φετιχισμό του εμπορεύματος (δεν έχει να κάνει, αλλά έτσι για το νέημ-ντρόπινγκ devon κ την ημιμάθεια) οδηγεί στον τάχιστο εκφυλισμό αυτής της τάσης, μέσω της εκμετάλλευσης της από ψαγμενίζοντες τύπου αυτών που περιγράφει ο τζόναρος παρακάτω. (νομίζω κ οι τρεις συμφωνούμε, οπότε ας αρχίσουμε να παίζουμε ο ένας το πουλί του άλλου όπως κάνουν όλοι οι καλλιτέχνες μεταξύ τους.) @τζον: χρωστάς το νέημ-ντρόπινγκ εδώ κ καιρό, χρωστάω την ημιμάθεια ως σχόλιο αποκάτω.
Το κόλλημα με τη Βαρκελώνη είναι όντως υπαρκτό, και το σημαντικότερό είναι τ' ότι οι ίδι